Stel: je kind komt thuis van school en krijgt thee met een koekje. Het koekje blijkt gebroken te zijn (en die van het broertje of zusje niet) en WAAAAAAHHHHH je kind wordt boos of barst in huilen uit. Jij denkt: ‘Huh? Om een gebroken koekje??? Zo erg is dat toch niet???’
Maar huilt je kind écht om het koekje? Of is er eigenlijk iets anders aan de hand?
Is er bijv. op school iets gebeurd wat niet leuk was?
En heeft je kind daarbij zijn/haar emoties onderdrukt?
Dat zou zomaar kunnen…
De dag is gewoon vervolgd, maar thuis ploppen die gevoelens weer omhoog, in dit geval n.a.v. dat gebroken koekje.
Hoe geef je EHBO bij ‘gebroken koekjes’?
Ten eerste: door compassie te voelen voor je kind.
Besef dat dit de manier is waarop kinderen hun uitgestelde emoties alsnog de ruimte geven.
Blijkbaar is je kind nog niet in staat om je precies te vertellen waarom het zich zo rottig voelt.
Help je kind door vragen te stellen, zoals: ‘Zijn er vandaag eigenlijk nog meer stomme dingen gebeurd…?’
En dan kan het zomaar gebeuren dat het verhaal tevoorschijn komt over de oorspronkelijke situatie eerder op die dag, met de bijbehorende gevoelens. Dan ben je waar je zijn moet…
Zo werkt het trouwens ook bij grote mensen, hoor.
Die kunnen opeens boos worden over een tandpasta-dopje of zo… Of over iets anders ogenschijnlijk onbenulligs.
Dan kun je je ook afvragen: wat is er eigenlijk wérkelijk aan de hand?
Herken je dit bij je kind (en/of bij jezelf of je partner??)
