Je kunt er helemaal gek van worden. En toch is het wat velen dagelijks doen: rekening houden met wat anderen van je kunnen zouden denken.
Je denkt te weten wat er van je verwacht wordt. En je verwacht van jezelf dat je aan die veronderstelde verwachtingen moet kunnen voldoen.
Als je dit een tijdje doet, ga je op een heel andere manier leven dan eigenlijk bij jou past.
Waardoor je steeds verder verwijderd raakt van hetgeen je ten diepste zou willen.
Alsof je in een doolhof de verkeerde weg bent ingeslagen, waardoor je steeds verder verwijderd raakt van je wenselijke leven.
Hmmm.
Dat moet toch anders kunnen?
De waarheid is dat je vaak helemaal niet weet wat anderen van je denken!
En al zou een ander je raar vinden… dan is het maar de vraag in hoeverre je de gedachten van de ander belangrijker zult moeten vinden dan je eigen mening…
Kom maar tevoorschijn.
Laat jezelf maar zien.
Jij bent belangrijk!
Je bewijst de wereld geen dienst door je kleiner te maken dan je bent.
Het herinnert me aan de tekst van Marianne Williamson:
“Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze schaduw, die ons het meest beangstigt.
We vragen onszelf:
Wie ben ik om briljant te zijn, prachtig, talentvol, fantastisch?
Maar, wie ben jij om dat niet te zijn?
Je bent een kind van God.
Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan je klein te maken
opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker zullen voelen.
We zijn allemaal bedoeld om te stralen als kinderen.
We zijn geboren om de glorie van God die in ons is, te openbaren.
Die is niet alleen maar in sommigen van ons; die is in iedereen!
En als wij ons licht laten stralen,
geven we onbewust andere mensen toestemming hetzelfde te doen.
Als wij van onze eigen angst bevrijd zijn,
bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.”
Een jong kind leeft volop vanuit zijn/haar volle licht.
Het kent nog geen terughouding, geen schaamte.
Het is nog niet bezig met hoe het op een ander overkomt.
Het is helemaal puur zichzelf.
Naarmate het ouder wordt, krijgt de mening van anderen steeds meer invloed.
Het kind leert zich aan te passen; dat hoort erbij om te kunnen functioneren in een sociale samenleving. De aanpassing moet echter niet ten koste gaan van de eigenheid van het kind.
In hoeverre een kind zich aanpast ten koste van zichzelf, hangt af van meerdere factoren.
Een van die factoren is de manier waarop jij in het leven staat.
Kinderen kijken namelijk af bij hun ouders.
Welke boodschap krijgt je kind (onbewust) mee van jou?
Vind jij jezelf de moeite waard?
Durf jij voluit te leven vanuit je grootsheid?
Of maak je jezelf kleiner dan je bent?
Het grootste geschenk aan je kind is dat jij blij bent met jezelf.
Dat je van jezelf houdt.
Dat je jezelf helemaal dubbel en dwars de moeite waard vindt.
En dat je niet bang bent om de ruimte in te nemen die jou toebehoort.
Dat kleiner maken van jezelf heeft rottige consequenties in het ouderschap.
Als jij jezelf niet serieus neemt, zal je kind jou ook niet zo serieus nemen…
Het walst dan over jou en je grenzen heen, alsof je niet belangrijk bent.
Alsof het ‘Toedeledokie!’ naar je roept…
Je kind wil echter niets liever dan dat jij aan-wezig bent, in je grootsheid.
Het wil jouw ruimte kunnen voelen en óók jouw begrenzing.
Dat geeft veiligheid, vertrouwen en rust.
PS:
Bovenstaande onderwerpen komen uitgebreid aan bod in de online-training Liefdevol Grenzen Stellen.
Klik HIER voor meer informatie.
